Άραγε υπάρχει κανείς, σε έναν άλλο χώρο και χρόνο, που φυλάει τα όνειρά μας;
Μπορεί…
Μπορεί σε μια χώρα πολύ μακρινή, πέρα από τα όρια του κόσμου που ξέρουμε, χαμένη στα βάθη του μυαλού και ξεχασμένη στην απεραντοσύνη της καρδιάς, χώρα που κανένας χάρτης δεν τη σημειώνει, να υπάρχουν… ονειροφύλακες.
Ονειροφύλακες με μεγάλα και δυνατά, γυάλινα φτερά, για να ταξιδεύουν τα όνειρά μας ψηλά σε ονειρόδρομους μαγικούς. Στη Χώρα των Ονειροφυλάκων γεννιέται κι η Έρση, που το όνομά της σημαίνει δροσοσταλίδα. Η Έρση όμως γεννιέται αδύναμη κι έχει μικρά κι ασθενικά φτερά. Θα καταφέρει να επιβιώσει;
Μήπως κάποιο παιδί στις Χώρες των Ανθρώπων μείνει δίχως όνειρα εξαιτίας της «αδυναμίας» της;
Οι «Ονειροφύλακες» είναι ένα παραμύθι που μοιάζει με τη ζωή. Ένα παραμύθι για παιδιά και μεγάλους, που θέλουν να προσθέτουν στην καθημερινότητα άρωμα και γεύση ονείρου.
Είναι ένα βιβλίο διαχρονικό, έχει καθολικότητα και παγκοσμιότητα.
Ευγένιος Τριβιζάς
(πρακτικά της επιτροπής Κρατικού Βραβείου)
Λυρισμός και νεύρο: έτσι θα απέδιδε κανείς συνοπτικά το ιδιοσυγκρασιακό στίγμα της Αγγελικής Δαρλάση. […] Το δεύτερο βιβλίο συνεχίζει το μικρό αριστούργημα που υπήρξαν οι πρώτοι «Ονειροφύλακες» (2004). Διαβάζοντας τη συνέχεια, δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω ποιο προτιμώ (άλλωστε, ποτέ δεν μπόρεσα να ξεχωρίσω ούτε κάποιο από τα επτά Χάρυ Πότερ ως καλύτερο από τα άλλα). Απαραγνώριστη είναι κι εδώ η ποιότητα της παγκόσμιας αφήγησης που είχε επισημάνει ο Ευγένιος Τριβιζάς, πρόεδρος της Επιτροπής που βράβευσε το πρώτο βιβλίο.
Μαρία Τοπάλη, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
https://www.kathimerini.gr/culture/499840/kleinontas-to-mati-sta-paidia/
Οι Ονειροφύλακες! Ένα σύγχρονο παραμύθι που δεν διαφέρει από τον πραγματικό κόσμο, με τους δυνατούς και ισχυρούς ανθρώπους και τους αδύναμους που ζουν στο περιθώριο. Η συγγραφέας μάς μεταφέρει νοερά σ’ έναν κόσμο φανταστικό με στοιχεία από την πραγματικότητα και ισχυρούς συμβολισμούς. Το βιβλίο κερδίζει μεμιάς μικρότερους και μεγαλύτερους αναγνώστες.
Δώρα Πουρή, elniplex
https://www.elniplex.com/οι-ονειροφύλακες-της-αγγελικής-δαρλά/
[…] Τότε ήταν που σ’ ένα νεανικό δωμάτιο διάβασα «χώρος ελεύθερης διέλευσης ονείρων» κι άκουσα έναν νέο να λέει «τα όνειρά μας αργοπεθαίνουν». […] Και κατά τη διάρκεια μιας συζήτησης σ’ ένα σχολείο, ένα παιδί μού είπε σχεδόν απαιτητικά: «Πρέπει να υπάρχουν ονειροφύλακες. Αλλιώς τα όνειρά μας κινδυνεύουν τα χαθούν για πάντα.»
Αγγελική Δαρλάση, συνέντευξη στον Γιώργο Κιούση, Ελευθεροτυπία
